De Nederlandse taal

Ik weet het, ik ben al stokoud, maar vroeger leerden wij op school correct Nederlands. Sterker nog, je kreeg je diploma niet als je geen voldoende haalde voor Nederlands. Er waren kinderen, in iedere klas wel één, die het echt niet konden, die waren dan 'woordblind' zoals dat toen heette en die kregen bijles. Verder werd het Nederlands er gewoon ouderwets ingestampt en deed je het niet goed dan kreeg je een vette onvoldoende en ging je soms gewoon niet over naar de volgende klas. Dat waren nog eens tijden!

Tegenwoordig mogen kinderen op school zelfs de zgn. 'sms-taal' hanteren. Wat maakt het uit allemaal? 'Me moeder, me fiets, egt wel, egt niet'. Nou, ik erger me er groen en geel aan want ik heb vroeger flink zitten zweten op Nederlands. Ik kon er geen bal van en heb echt met bloed, zweet en tranen mijn diploma behaald maar vanaf toen zat het er dan ook wel echt goed in. Natuurlijk, ik maak nog wel fouten, ik ga soms te snel en dan gaat het mis, maar over het algemeen ben ik een echte taalpurist geworden. Soms op het irritante af, ik weet het.

Zie ik een bericht van een kind op faceboek dat werkelijk te erg is om aan te zien dan kan ik het niet laten om dat te verbeteren, ik weet het, hoogst irritant, maar ik erger me echt dood. Direct staat er dan weer een moraalridder op die roept dat het kind in kwestie misschien wel dyslectisch is. Ja dat is lekker makkelijk! Dus ieder kind dat beroerd Nederlands schrijft is ineens dyslectisch? Wat een onzin! Ik herken het echt wel als een dyslecticus iets heeft geschreven, want ik heb er een paar in mijn omgeving. Negen van de tien keer is het domweg gemakzucht maar dat mag ik niet zeggen want dan word ik afgeschoten.

Nee, ik ben niet perfect, ben regelmatig te betrappen op typfouten maar over het algemeen zijn mijn teksten in behoorlijk Nederlands geschreven, zoals ik dat vroeger, met pijn en moeite, op school heb geleerd.