Morgen is het precies 13 jaar geleden dat Herman vond dat het genoeg was geweest en zich in Amsterdam van het Hilton hotel naar beneden stortte. Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren en het leven is erna nooit meer hetzelfde geworden.
Zoveel geweldige herinneringen, maar ook het verlangen om hem nog één keer op het podium in actie te zien, om hem nog één keer te zien schilderen, te horen praten. Helaas, het is niet mogelijk en het leven gaat gewoon verder zonder hem.
Het is moeilijk, zijn oude bandleden spelen nog steeds zijn nummers, maar ook dat wordt nooit meer zoals het was, hoe ze ook hun best doen. Ik heb ze hoog zitten, allemaal, respect voor de jongens, maar zonder Herman is toch de glans er een beetje af.
Morgen ga ik naar Amsterdam, toch maar even naar het Hilton en ook naar het graf en misschien ga ik zelfs wel even bij Dante een dubbele grand marnier met warme melk drinken.
Herman, jongen, ik hoop dat het je goed gaat waar je nu ook bent. Ik denk aan je, ik vergeet je nooit, jongen, ik hou van je!
