Het is bijna half twaalf en ik heb letterlijk nog NIETS gedaan vandaag. Er komt domweg niets uit mijn handen. Mijn hersens malen continue en ik voel me volkomen machteloos. Ik slaap slecht, ben alleen maar aan het piekeren en dat resulteert dan weer in hoofdpijn en een algeheel gevoel van onbehagen.
Het is zo moeilijk om iemand waar je van houdt zo te zien worstelen vooral als je niet in staat bent om er echt iets structureels aan te doen. Iemand die niet geholpen wil worden kan je niet helpen, zo simpel is het. Je kunt huilen, smeken, boos worden, op iemand in praten maar als diegene het probleem niet ziet sta je met je rug tegen de muur.
Ik weet het gewoon even niet meer, ik voel me leeg.