Jaloers!
Ik was 20 toen ik Martin leerde kennen. Ik was erg onzeker over mijzelf en vond het vlijend dat zo'n stoere student iets in mij zag. Hij reed in een snelle sportwagen en had een hoop 'blabla' maar dat zag ik op dat moment helemaal niet.
We kregen een relatie en in eerste instantie droeg hij me op handen. Helaas veranderde dat al snel want mijnheer bleek ziekelijk jaloers te zijn. Zo erg dat ik een tik kreeg als ik alleen maar met een andere jongen had gesproken. Hij maakte het me niet makkelijk maar ik geef niet snel op en dacht dat ik echt van hem hield dus ik bleef bij hem. Zijn jaloezie werd steeds erger en als er toen al mobiele telefoons waren geweest had hij me vast om het kwartier gebeld om te checken waar ik was en met wie. Hij schakelde 'spionnen' in en soms achtervolgde hij me stiekem als ik ergens heen ging. Hij bepaalde ook welke kleding ik moest dragen en hoe ik mijn haar droeg! Toen hij me (na een relatie van 7 jaar) daadwerkelijk in elkaar begon te slaan heb ik mijn spullen gepakt en ben ik weer bij mijn ouders ingetrokken, dit was niet meer vol te houden.
Na Martin heb ik een relatie gehad met Jos maar het bleek al snel dat we elkaar alleen maar nodig hadden om onze vorige relaties te verwerken dus na dik een jaar ging dat ook mis. En toen kwam John, wat een verademing. Een man die mij nam zoals ik ben! Die me vrij liet, me mijn geluk gunde. Ik wist niet wat me overkwam. Ik mocht van hem gewoon contact hebben met mijn vrienden, of dat nou mannen of vrouwen waren en met de meeste van mijn vrienden kan hij het zelf ook goed vinden. Het woord jaloezie komt niet in zijn woordenboek voor want hij en ik zijn het er over eens dat er niet genoeg mensen van je kunnen houden. Van John mag ik mijn haren in alle kleuren van de regenboog verven en mag ik kleding dragen waar ik me prettig in voel! Na een paar jaar 'verkering' vroeg hij me ten huwelijk en nu zijn we bijna 14 jaar getrouwd en nog steeds intens gelukkig met elkaar.
Niet alleen drank, maar ook jaloezie maakt meer kapot dan je lief is!