Thé Lau

Thé Lau gaat dood en dat is natuurlijk verselijk, maar mijn hemel wat een compleet circus word er omheen gebouwd. Ik begrijp er allemaal geen bal van want er gaan dagelijks mensen dood op de meest vreselijke manieren maar daar hoor je nooit iets over.

Wat mij eigenlijk het meeste dwars zit is dat Thé zijn toetsenist, na vele jaren trouwe dienst, uit de band heeft gegooid toen die bewuste toetsenist de diagnose kanker kreeg. Hij moest zware operaties ondergaan en vele kuren en kon zich daardoor natuurlijk niet meer volledig geven voor The Scene. Klinkt logisch toch? Thé dacht daar anders over en vond dat hij niet 'op hem kon bouwen' en heeft hem vervolgens zonder pardon aan de kant gezet. Geen afscheid, geen feestje, helemaal niets. Dat is ook Thé Lau!

Dat Thé nu wordt neergezet als een engeltje eerste klasse vind ik niet terecht. De man heeft het nu over de band met medepatiënten en hoe goed dat voelt en dat ze 'een grote familie' zijn. Ik word daar persoonlijk een tikje misselijk van want de toetsenist waar het over gaat is een zeer dierbare vriend van me die ik hoog heb zitten. Ik het het ziekteproces met hem meegemaakt en weet hoe zwaar hij het heeft gehad. En hij is nog steeds niet helemaal de oude. Ok, hij is niet dood, maar maakt dat zijn lijden minder erg? Ik vind persoonlijk van niet.

Begrijp me niet verkeerd, als muzikant vind ik Thé geweldig, prachtige teksten, boeiende stem maar als mens vind ik hem een stuk minder sympathiek al roept nu de hele wereld dat Thé zo geweldig is en zo'n goed mens en ga zo nog maar even door.

Oh ironie van het lot. Hij behandelt zijn met kanker gediagnostiseerde toetsenist als oud vuil en vervolgens gaat hij er zelf aan dood. Karma is a bitch!