18 was ik, dodelijk onzeker, broodmager en tot over mijn oren verliefd op een onbereikbare man. Zo verliefd dat ik er letterlijk misselijk van was en dat was niet goed want ik was net een beetje over mijn anorexia heen aan het komen. Ik ontliep de man en legde me erbij neer dat het nooit wat zou worden en ging verder met mijn leven. Toch ben ik deze man altijd blijven zien en hij heeft altijd een heel warm plekje in mijn hart behouden. Hij is getrouwd, ik ben getrouwd, onze levens zijn totaal anders ingericht en toch maakt hij nog altijd deel uit van mijn leven als is het dan op een totaal andere manier dan welke ik op mijn 18e had gefantaseerd. Hij is me dierbaar en zal dat ook altijd blijven, wat er ook gebeurt. Voor mensen waar ik van houd ga ik echt door het vuur en hij behoort bij de mensen die me meer dan dierbaar zijn. Ik vind het mooi en een cadeautje dat hij en ik 29 jaar later nog altijd vrienden zijn.
